یادداشت/ در ستایش اتلتیکومادرید

در پایان فینال لیگ قهرمانان اروپا، رئال مادرید توانست یازدهمین قهرمانی خود را جشن بگیرد، اما هیچ کس کار بزرگی که اتلتیکو کرد را فراموش نمی کند.

رئال مادرید یازدهمین قهرمانی اش در لیگ قهرمانان را جشن می گیرد، و احتمالا یادداشت های زیادی در شایستگی و تمجید تیم زیزو نوشته شود؛ اما باید به احترام بازنده کلاه از سر برداشت و یادداشتی در خور شایسته طرفداران اتلتیکو مادرید نوشت.
طرفدارانی که مدام سایه ی رئال بزرگ را روی سرشان حس می کنند، اما عاشقانه تیمشان را دوست دارند! کوچک و بزرگ ندارد، بعد از هر گل اشک شوق می ریزند و بعد از شکست با غرور با لب های گزیده شده برای تیمشان دست می زنند. غروری که بدون شک مدیون مرد بزرگی به نام سیمئونه است. کسی که دیگر می توان یکی از مربیان بزرگ اروپا به حسابش آورد. سیمئونه تیمی ساخت که حتی اگر همه ی فینال ها را ببازد، باز هم جایی در تاریخ پیدا می کند. تیمی که نه تنها می تواند دفاع کند، بلکه در مواقع لزوم پلن بی و سی هم دارد. می تواند مالکیت توپ را از رئال مادرید بگیرد، حمله کند و گل هم بزند. سیمئونه شخصیت بزرگی به اتلتیکو و بازیکنانش بخشیده است.
در آخر باید به احترام اتلتیکو کلاه از سر برداشت و یاد آور شد، اگر حرفه ای گری رئالِ بزرگ و بی رحمی های همیشگی فوتبال نبود، شاید قصه ی دیگری در میلان رقم می خورد!
شاید..

مطالب مرتبط