کلودیو رانیری؛ مربی پولادین باشگاه لسترسیتی

همانطور که در کلیشه ها گفته می شود ایتالیایی ها مردمی خرافاتی هستند.

به گزارش کاپ و به نقل از بی بی سی، حدود یک ساعت به سمت شمال شهر رم رانندگی کرده ایم تا با برادر کلودیو رانیری مربی باشگاه لسترسیتی به نام کارلو و پسرش جورجیو دیدار کنیم. ولی وقتیکه به فورملو نزدیک می شویم کسی تلفن های ما را جواب نمی دهد.

وارد این شهر خوش منظره و مرتفع می شویم و با قدم زدن در خیابانهای باریکش خود را مشغول می کنیم. باز هم کسی جواب تلفن ما را نمی دهد.

مرد عابری با اشاره به سمت دیوارهای بلند کاخ کیجی (محل اقامت نخست وزیر ایتالیا) می گوید: خانواده رانیری در آن قسمت از مرکز قدیمی شهر زندگی می کنند.

او به ما چند شماره تلفن دیگر می دهد تا شاید از آن طریق بتوانیم آنها را پیدا کنیم. ولی باز هم کسی جواب تلفن را نمی دهد.

بستنی خریدیم و به تماشای قسمت‌های دیدنی رفتیم. از اینجا و بر فراز دیوارهای فرسوده و آفتاب سوخته شهر، در دوردست می توان افق شهر رم را دید.

برای گفتگو در مورد مردی که در طول زندگی اش همیشه طرفدار باشگاه رم بوده اینجا کمی عجیب است چون محل تمرین باشگاه لاتزیو رقیب اصلی رم است.

آفتاب در حال غروب کردن است و هوا دارد سرد می شود. مشخص است که امروز کسی نمی خواهد با ما صحبت کند. سوار ماشین می شویم و به سوی پایتخت برمی گردیم. در مسیر بازگشت پیامی دریافت می کنیم: ببخشید، مصاحبه نمی کنیم.

عکس زیر فورملو، محل زندگی برخی از اعضای خانواده کلودیو رانیری است.

خانواده رانیری نمی خواهد آخرین هفته های فصل خارق العاده باشگاه لسترسیتی در لیگ برتر انگلستان را طلسم کند.

باشگاه لسترسیتی، معروف به روباه ها، با اختلاف ۸ امتیاز در صدر جدول قرار دارد و اگر روز دوشنبه باشگاه تاتنهام که در مقام دوم جدول است حتی با چلسی مساوی کند و یا لسترسیتی مسابقه بعدی را ببرد برای اولین بار قهرمان لیگ برتر انگلستان خواهد شد.

در ویلایی با دیوارهای کرم رنگ که روی تپه ای در قلب رم واقع شده، روسلا سنسی در اتاق پذیرایی مملو از اشیا عتیقه روی صندلی پر زرق و برقی نشسته است. دروازه الکتریکی و درهای چوبی ضخیم نمی توانند حالت دلهره در داخل ساختمان را پنهان کنند.

وقتی از او سوال می کنم قهرمانی لیگ برتر انگلستان برای کلودیو رانیری چه معنایی خواهد داشت، در جواب می گوید: از شما می خواهم اجازه بدهید که تا پایان چند مسابقه ای که باقیمانده در این مورد چیزی نگویم.

روسلا سنسی در مقام رئیس باشگاه رم در سال ۲۰۰۹ شغل مربیگری باشگاه را به کلودیو رانیری داد و این دوازدهمین تجربه مربیگری او شد. رانیری باشگاهی را که از دوران کودکی هوادارش بود تا مرز قهرمانی سری آ هدایت کرد.

عکس زیر نمایی از شهر رم از محله ای که روسلا سنسی زندگی می کند است.

کسی که بتواند چنین چیزی به باشگاه بدهد و طرفدار باشگاه باشد خیلی مهم است.

اما رانیری هیچگاه نمی تواند ادعا کند که طرفدار باشگاه لیسترسیتی بوده است. بنابراین راز موفقیت این مربی ۶۴ ساله با روباه ها چیست؟

سنسی می گوید: او هیچگاه از تلاش باز نمی ایستد، هر روز و هر لحظه کار می کند. به نظرم راز موفقیت او این است. یادم هست وقتی مسابقه داشتیم نمی توانستم با او حرف بزنم چون به شدت روی کارش تمرکز داشت. او در کارش بسیار جدی است. البته من خنده او را هم دیده ام.

رانیری در یک نگاه

متولد اکتبر ۱۹۵۱ در رم

آغاز فوتبال حرفه‌ای به عنوان بازیکن: ۱۹۷۳ در تیم رم

پایان فوتبال حرفه‌ای به عنوان بازیکن: ۱۹۸۶در تیم پالرمو

بازی در تیم‌های: رم، کاتانتسارو، کاتانیا و پالرمو

مهمترین تیم‌هایی که هدایت کرده: ناپولی، فیورنتنیا، والنسیا، اتلتیکو مادرید، چلسی، یوونتوس، پارما، رم، اینتر میلان، موناکو و تیم ملی یونان.

مهمترین افتخارات: قهرمانی در سری ب، جام حذفی و سوپر جام ایتالیا (با فیورنتینا)، کوپا دل ری اسپانیا و سوپر جام یوفا (با والنسیا)، جایزه انزو بیرزوت (بهترین مربی ایتالیایی سال)

دینو زوف هم به خنده می افتد. از برنده جام جهانی ۱۹۸۲ و ستاره باشگاه یوونتوس، پرسیدیم چرا در این بخش از ایتالیا به رانیری ایل رومانو انگلس (انگلیسی رومی) لقب داده اند.

دینو زوف در باشگاه ورزشی اش در کنار رودخانه تیبر را در عکس زیر می بینید.

زوف گفت: او با این شهر پیوند بسیار قوی دارد، اینجا متولد و بزرگ شده و طبیعی است که بخش مهمی از هویت او باشد. ولی در عین حال توانسته با پیگیری و تمرکز بسیار زیادی کارهای خود را انجام دهد که ویژگی های شاخص اکثریت مردم رم نیست.

در باشگاه ورزشی خصوصی دینو زوف که مخصوص مردان است، در کنار رود تیبر نشسته ایم. او ۷۴ سال دارد و هنوز موذی است.

در دوران بازیکنی مقابل او بازی کردم. او یک فوتبالیست بود ولی شاید بتوان گفت در دوران مربیگری او موفقیت بیشتری داشته. در ایتالیا این گرایش هست که مسایل را بیش از حد تحلیل و پیچیده می کنند. فوتبال را به بازی شطرنج تبدیل می کنند. او مسایل را ساده و صریح می کند و این استعداد بزرگی است. و البته نمی خواهم چشم زخم بزنم، چون تکلیف قهرمانی هنوز مشخص نشده، ولی بازی آنها در این فصل درخشان بوده.

باز هم خرافات ایتالیایی ها؛ ولی در محله ای که رانیری متولد شده چنین ملاحظه ای وجود ندارد.

عکس زیر کلیسای سن سبا است که کلودیو رانیری در دوران کودکی آنجا فوتبال بازی می کرد.

به فاصله کمی از سیرکوس ماکسیموس در شهر رم و در گوشه ای از یک میدان کوچک، در دکه گلفروشی آملتو کریستوفوری مشغول کمک به دوستش صاحب دکه است او می گوید: هر دو ما درست همینجا متولد شده ایم. من ۵۰ متری اینجا و دوستم پایین این خیابان زندگی می کند. وقتی بچه بودیم می رفتیم در حیاط کلیسای محل فوتبال بازی می کردیم.

آملتو به کلیسای بزرگ آجری پشت یک دیوار اشاره می کند. داخل این محوطه یک زمین ناهموار هست که کلودیو رانیری خردسال، آملتو و دوستانش آنجا فوتبال بازی می کردند.

آملتو می گوید: حتی آن وقتها هم او شوخ طبعی انگلیسی ها را داشت. پسر مودب و کم رویی بود.

او خیلی موفق بوده، فوتبالیست شد و بعد هم مربی تیم های مهمی شد. الان هم در انگلستان با باشگاه لسترسیتی به قهرمانی لیگ خیلی نزدیک شدند. خارق العاده است، واقعا باورکردنی نیست.

او رو به دوربین می کند و فریاد می زند: آفرین کلودیو! تو می توانی! تو ستاره خواهی شد!

مطالب مرتبط