شکست مجدد در دیپلماسی فوتبال

برگزاری مسابقات خانگی تیم‌های ایرانی برابر رقبای عربستانی در جام باشگاه‌های آسیا در کشور عمان، تمامی فرجام تلاش ایران برای رهایی از چنین وضعیتی و بهره‌مند شدن از امتیاز دیدارهای خانگی بود.
از وقتی «AFC» در تایید درخواست عربستان برای انجام مسابقات دو طرف در مکان‌هایی به جز خاک دو کشور، به دو طرف تا تاریخ 25 اسفند 94 برای حل مشکلات فیمابین وقت داد، مشخص بود که نهاد حاکم بر فوتبال آسیا در این مجادله به سود طرف عربستانی رای داده است. اختلافات سیاسی دو کشور در طول سال گذشته مستمسک سعودی‌ها برای ارائه چنین درخواستی بود ولی فدراسیون فوتبال ایران در قبال تمامی این اقدامات به دادن یکسری شعار و اظهارات تشریفاتی اکتفا کرد و حتی وقتی قرار بر مشارکت نهادهای بالاتر در این امر شد، ضمانتی به وجود نیامد که مانع از برگزاری دیدارهای خانگی ایران برابر باشگاه‌های عربستانی در مکان‌هایی به جز خاک کشورمان باشد، تاکید چند باره فدراسیون و باشگاه‌های ایرانی حاضر در لیگ قهرمانان آسیا نیز دال بر اینکه یا در خاک خود بازی می‌کنیم یا به کلی از مسابقات کنار می‌کشیم از آغاز ادعایی غیر قابل اجرا بود زیرا مجازات‌های سنگین AFC را در بر داشت که فدراسیون از آن ابا داشت و وقتی جلسات بین سران فدراسیون و سایر مقام‌ها بیشتر شد، این مدیران نیز با وقوف به پیامدهای یک تحریم احتمالی، دیگر صحبتی از کنار کشیدن از لیگ قهرمانان نکردند.
اطلاعیه فدراسیون نیز مبنی بر اینکه توانسته است فرصتی اضافه بر مهلت قبلی از AFC برای تعیین کشور دلخواهش برای میزبانی مسابقات خانگی بگیرد، یک دلخوشی صرف بود زیرا از 6 فروردین 95 که مهلت قبلی برای معرفی میزبان پیشنهادی بود تا روز مشخص و اعلام شدن نام عمان فقط چند روز سپری شد و این نیز نشانه‌ای از بی‌تاثیر بودن حرف‌های مقامات ما و پیش بودن طرف عربستانی در این رویارویی سیاسی- ورزشی و تبعیت AFC از قواعد خودش بود.
قواعدی که از سال‌ها پیش تنظیم و معمول شده و هر چند به سبب گرایش‌ رییس بحرینی این نهاد به کشورهای عرب بسیاری از تصمیمات به سود این کشورها صادر شده اما قدر مسلم اینکه روش‌های کار ما برای بی‌اثر کردن این وابستگی غیرقانونی و عبور از قواعد کنفدراسیون فوتبال آسیا نیز ناکافی بود. همه اینها نشان از تکرار سیاست‌های ناکارآمد در عرصه دیپلماسی فوتبال دارد. آنجا که پیوسته حرف می‌زنیم اما کمتر عملی انجام می‌دهیم که تحقق‌بخش این حرف‌ها باشد. شکست در این عرصه‌ها برای ما واقعه تازه‌ای نیست اما آنچه اسباب افسوس و ناراحتی می‌شود درس نگرفتن از موارد قبلی و ادامه دادن به همان سیاست‌ها است.
تفاوت شگرف بین ادعا و عمل در فوتبال ما و رقابت‌های دیپلماتیک نه فقط موجب عقب افتادن ما از سعودی‌ها در مجادله اخیر شد بلکه سال‌ها است که ما را از رسیدن به حقمان در قاره‌ کهن بازداشته است و معلوم نیست کوشش علی کفاشیان برای تقویت موضع شیخ‌سلمان در انتخابات 7 اسفند 94 فیفا (که البته بی‌حاصل ماند و اینفانتینو ایتالیایی – سوییسی مصدر کار شد) چه بهره‌ای برای ما داشته است. همین حالا مثلا ریاست کفاشیان در بخش کشورهای آسیای میانه که موجب نایب رییسی او در AFC هم شده، کدام سود را برای ما در بر دارد و هم اینک که صحبت از شکایت ایران به فیفا برای برگرداندن رای AFC در میان است آیا فدراسیون نمی‌داند که نهاد حاکم بر فوتبال جهان حکمیت بر مناقشات قاره‌ای را به همان سازمان‌های قاره‌ای می‌سپرد و از ورود به اینگونه مسائل خودداری می‌کند؟ جواب این همه ناکامی‌های میدانی و دیپلماتیک در فوتبال طی سالیان اخیر را چه کسی می‌دهد؟

*وصال روحانی