جَوزده بودیم

آش تیم امید آن‌قدر شور شده بود که حالا پس از تجدید ناکامی، حتی رمقی برای شمردن سال‌های حسرت‌بار نرفتن به المپیک هم باقی نمانده است.

به عبارت بهتر شاید این‌بار هم می‌دانستیم با توجه به بضاعت کنونی فوتبال ایران و امکانات سخت‌افزاری سایر کشورها صعود به المپیک تقریبا محال است ولی باز هم امید کاذب ناشی از تعصب به نام ایران، همه‌مان را جوزده کرد و طوری به نمایش جوانان تحت امر محمد خاکپور چشم دوخته بودیم که گویی قرار است معجزه‌ای رخ دهد.
تیمی که راهی مسابقات اخیر در دوحه شد، چندین متولی داشت. به قول معروف چند آشپز به‌طور همزمان دیگ را بار گذاشتند و درنهایت آن‌قدر به آن ادویه پاشیدند که اثری از کله و پاچه‌اش هم باقی نماند! وزارت ورزش که درهمان ابتدا با رد زلاتکو کرانچار با یک بهانه عجیب اجازه نداد یک سرمربی باتجربه روی نیمکت بنشیند، فدراسیون فوتبال هم با انتخاب حبیب کاشانی ظاهرا خودش را کنار کشید اما در عمل دخالت‌هایی انجام داد که تیم را از هدف نهایی دور کرد. ازسوی دیگر حبیب کاشانی نتوانست به‌عنوان مدیر تیم نظرات خود را به‌طور کامل اعمال کند. در نتیجه این اقدامات که حدود یک‌سال به طول انجامید، کارنامه افراد مورد توجه قرار نگرفت و اگر مایلی‌کهن را فاکتور بگیرید، افرادی در کادرفنی مشغول به کار شدند که سابقه مربیگری‌شان سرجمع به دو‌سال نمی‌رسید. مایلی‌کهن همیشه بازنده در سال‌های اخیر هم از قبل مشخص بود نمی‌تواند چیزی به این کادر کم‌تجربه اضافه کند. پس در تیم امید از بالاترین مقام اجرایی ورزش کشور تا پایین‌ترین عضو تصمیم‌گیرنده، اشتباه‌ پشت اشتباه کردند و ما با چنین تیمی ادعای صعود به المپیک را داشتیم؛ آن‌هم بالاتر از کشورهایی مثل ژاپن، کره‌جنوبی، قطر و... که سال‌هاست برای پیشرفت بیشتر سر و دست می‌شکنند.
با همه این تفاسیر، بیراه نیست اگر تصور کنیم تیم امید نه مقابل ژاپن، بلکه از همان زمانی که برای تأمین هزینه‌هایش آن را به کاشانی دادند، از موقعی که کرانچار را صرفا به خاطر رنگ چشمانش رد کردند، از زمانی که اصلی‌ترین مخالف سرمربی پرتغالی تیم‌ملی را وارد کردند و از هنگامی که تیم را با منابع تصمیم‌گیری متعدد راهی مسابقات کردند، حذف شده بود. حالا هم بهتر است کسی دنبال پاسخگویی نباشد، دنبال آینده‌نگری هم نگردید، این پایه از ابتدا غلط بنا شده است.

*امیر صادقی پناه

مطالب مرتبط

- - , .