عاشقانه هندسی ایتالیایی

آقای سرمربی نچسب یوونتوس از فوتبالی می‌آید که ابراز احساسات و اشک ریختن برایش فضیلت است.

احتمالا خیلی از ماها با دیدن اشک‌های روبرتو باجو پس از هدردادن پنالتی پنجم ایتالیا در فینال جام‌جهانی ١٩٩٤ عاشق لاجوردی‌ها شده‌ایم، با لب چشمه رفتن و تشنه برگشتن دایم این گروه، خاطره‌ها داریم و وقتی حرف رنج‌کشیدن می‌شود، ما به ازای فوتبالی این کلمه را با صعودهای همیشه پردردسر ایتالیا از آسان‌ترین گروه‌های جام‌جهانی رو می‌کنیم.سرمربی بومی تیم اول درحال حاضر این کشور هم ظاهرا باید تیمی با چنین خصوصیاتی داشته باشد اما یوونتوس آلگری درعین ایتالیایی بودن، چیزی متفاوت از مختصات تاکتیکی و غیرتاکتیکی فوتبال سرزمین چکمه‌ای است. اگر مثال می‌خواهید به ٥ بازی اخیر تیم او نگاهی بیندازید تا متوجه شوید برعکس بیشتر ایتالیایی‌های رمانتیک عاشق ابراز احساسات با زبان بدن از ذهن زیبایش بهره می‌برد. به این چند مورد توجه کنید؛ در بازی سرنوشت‌ساز فصل مقابل ناپولی با واردکردن «زاتزا»ی قدرتی به خط حمله، ضربه اصلی را به ناپولی زد و تیمش را در مسیر قهرمانی مجدد در سری A قرار داد. او درجدال با بایرن، وقتی تیمش در راه تبدیل هیجان ناشی از گل دیبالا به تساوی به مشکل خورده بود، استرارو را به بازی آورد و او و سایر بازیکنان با حرکت درعمق دفاع کم‌عمق بایرن ضربه نهایی را زدند. تکرار اتفاقات مشابه در بازی‌های این فصل نشان داده آلگری از خصیصه‌ای بهره می‌برد که مربیان بزرگی از آن بی‌بهره هستند؛ توانایی القای ذهنیت زمان تمرین در روز مسابقه به مغز بازیکنان. به‌طورکلی مربیان ٢ دسته هستند؛ آن‌هایی که درجریان تمرینات یک تئوریسین واقعی و مغز متفکر هستند و آن‌هایی که در روز مسابقه، روند رقابت را با یک یا ٢ تعویض عوض می‌کنند. دسته اول، افرادی مانند بنیتس هستند که هرچند درتمرینات تیم را خوب آماده می‌کنند اما در مقاطع حساس روز مسابقه قادر به القای نظرات خود نیستند و تعویض‌هایشان موثر نیست. دسته دوم، سرگروهی به نام آلگری دارد. چنین مربیانی در روز بازی، بازیخوانی بزرگ هستند و هرلحظه می‌دانند باید چه کاری انجام دهند. این دسته، ذهنیت پردازش‌گر بالایی دارند و همین عامل موفقیتشان را رقم می‌زند. بایرن و یوونتوس در بازی شب سوم مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ‌قهرمانان، ٢ روی یک سکه بودند؛ آلگری با قابلیت بالای بازی‌خوانی و پپ گواردیولای بزرگ که حتی پس از تساوی هم در ذهنیت خود غرق بود و نتوانست ذهنش را به سمت بازی به سبک کنش‌های حریف، بچرخاند. گواردیولا در لحظات حساس، مانند بازی برگشت فصل گذشته تیمش مقابل بارسلونا به دلیل الزام به بازی به سبک خودش دچار یک هنگ تاکتیکی می‌شود؛ مشکلی که بارسلونای انریکه مقابل یکی از بهترین آرسنال‌های تاریخ نداشت و به راحتی از سد تیم پراشتباه و بی‌دقت در استفاده از موقعیت‌ها گذشت. آلگری شاید مربی عاشق‌پیشه و دست به گریه‌ای نباشد اما همان مربی خاص موردنظر فوتبال دنیاست؛ همانی که در مدرسه مربیگری کاورچیانو پله‌های ترقی را پیمود، با کالیاری دیده نشد، طی نخستین فصل حضور در میلان، هجدهمین قهرمانی روسونری در سری A ر رقم زد و حالا با یووه، تنها مربی قهرمان نیم‌دهه اخیر بالاترین سطح فوتبال ایتالیاست. سه‌شنبه‌شب، درک او از تیمش به اندازه حس ٨٢ گله‌شدن مسی در بازی با آرسنال برای بارسایی‌ها لذت‌بخش بود.

*مرتضی یاسری نیا

- - , .