شروعی دشوار با نمایندگانی نه چندان آماده

همزمان با شروع فصل جدید لیگ فوتبال قهرمانان آسیا و پذیرایی سپاهان از النصر امارات و سفر ذوب‌آهن به قطر به مقصد رویارویی با تیم لخویای این کشور این باور که پایان دادن به 24 سال صبر ایران برای فتح مجدد این رقابت‌ها دشوارتر از همیشه شده، راسخ‌تر از گذشته نشان می‌دهد.
چهارشنبه هم تراکتورسازی در این راستا میزبان الجزیره امارات خواهد بود اما شاید تبعات حذف نفت تهران در مرحله پلی‌آف و کم شدن یک تیم از سهمیه سنتی شده و 4 تیمی‌ ما و همچنین حال و روز نامساعد هر سه نماینده ما در پیکارهای امسال باعث و بانی تصویری باشد که برشمردیم و ناامیدی نسبی موجود از این قضیه مهم برخیزد که از ریتم پیشرفت فوتبال باشگاهی آسیا دور افتاده‌ایم و این حقیقتی غیرقابل انکار است.

مصالحه‌ای نامشخص طی هفته‌های اخیر
مجادله مغرضانه عربستان با فوتبال ما نیز از مسائلی است که بر حضور تیم‌های ما در لیگ قهرمانان آسیا 2016 تاثیرگذاشته و حداقل قضیه اینکه برنامه پیش‌تر اعلام شده را دستخوش تغییر کرده و همه چیز را وابسته به مصالحه‌ای (در تاریخ 25 اسفند) کرده که شاید اصلا شکل نگیرد. وقتی این مسائل را به فرم بسیار بد سپاهان و هوای به شدت بهاری و بی‌ثبات تراکتوری‌ها و نزول هفته‌های اخیر ذوب‌آهن می‌افزاییم، تکرار تجربه آخرین قهرمانی‌مان در جام نخست باشگاهی آسیا (توسط پاس تهران در سال 1992) مساله ای در دور دست و هدفی بسیار سخت نشان می‌دهد و کاری است که اگر انجام شود، از زمره شگفتی‌ها خواهد بود.

ریشه در گذشته
با این حال سست شدن پایه‌های «پیش‌تر سفت» فوتبال ما در این مسابقات فقط به وقایع روزمره و جدیدی که وصفشان آمد برنمی‌گردد و این تنزل گران ریشه در یک غفلت طولانی مدت دارد. زمانی که رقبای ما در شرق و غرب قاره شروع به تقویت جدی سخت افزاری و نرم افزاری خود کردند و با خرید «خارجی»های خوب قوی‌تر از گذشته شدند، ما مشغول جنگ‌های داخلی در فوتبالمان بودیم و در قبال خریدهای درشت و سرنوشت‌ساز رقبا. بالاترین خریدهای ما از فابیو جانواریو، عماد رضا و ادینیو فراتر نرفتند که هرچند خوبند اما در فوتبال جهان به هیچ روی شاخص نیستند.
باشگاه‌های کم بنیه ما چنان مشغول تقویت خود برای لیگ داخلی بوده‌اند که هرگز نتوانسته (یا نخواسته)‌اند آسیایی بیندیشند و قاره‌ای برنامه‌ریزی کنند و با بی‌حوصلگی هرچه بیشتر با همان ساز و کارهای ناکامل لیگ داخلی پای در عرصه‌های قاره‌ای گذاشته و طبعا ناکام مانده‌‌اند.

محصول کنش‌ها
فوتبال عرصه پیشرفت و حرکت دایمی است و تیم‌های ما مظهر رکود بوده‌اند و تنها کار فدراسیون – که البته وظیفه‌اش در قبال باشگاه‌ها فقط حمایتی است و نه از رئوس اصلی کارش – جور کردن مدارکی بوده که اگر فراهم نیایند «AFC» تیم‌های ما را از آسیا بیرون می‌کند. محصول این کنش‌ها اینک پیش روی ما است؛ در شروع یک فصل جدید از لیگ آسیا هم تعداد شرکت‌کنندگان ما کمتر شده است و هم توش و توان آنها اندک‌تر و معلوم نیست با این ناآمادگی و مسائل مالی و دلخوری‌های کوچک و بزرگ و البته فشار لیگ داخلی این سه نماینده چگونه می‌خواهند به جز فتح برخی تک دیدارها، به معنای واقعی آبروداری کنند.
آیا بساط فعلی محصول «کاشت» خودمان نیست و اگر فقط همین را کاشته‌ایم، به چه سبب دایما از پیشتازی خود در فوتبال آسیا می‌گوییم؟

 وصال روحانی

- - , .